ทำไมต้องเลี้ยงหมา
ผมต้องการมี “เพื่อน” ครับ
หลายท่านคงได้ยินคำกล่าวที่ว่า “มีหมาเป็นเพื่อน ดีกว่ามีเพื่อนหมาหมา”
เมื่อก่อนผมเป็นคนประเภทว่าจะทำอะไรต้องคิดเสมอว่าจะได้กำไรหรือขาดทุนเท่าไหร่
และผมก็คิดว่าการเลี้ยงหมาเป็นการเพิ่มภาระให้กับตัวเองเปล่าๆ
แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่เปลี่ยนแปลงทัศนคตินี้ไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อ 14 เมษายน 2549 หลังจากที่ผมเพิ่งบรรจุเป็นปลัดอำเภอที่จังหวัดแม่ฮ่องสอนได้เพียง 3 เดือน
ภรรยาของผมซึ่งได้ย้ายตามมาอยู่ด้วยได้นำหมาจรจัดตัวหนึ่งมา อายุประมาณ 2 เดือน
สภาพเป็นขี้เรื้อนทั้งตัว มีขนเพียงกระจุกเดียวบนหัว เจ้าของคงเอามาทิ้ง เวลาเดินไปไหนคนก็จะเอาน้ำสาด
วันหนึ่งมันแอบมานอนที่ร้านไอศกรีมที่ผมรู้จักและเคยมาพักอาศัย ผมกับภรรยาก็เลยเก็บมันมาเลี้ยง
และตั้งชื่อมันตามวันที่พบมันว่า “สงกรานต์” เรารักษาจนมันหายดี มันสวยจนไม่น่าเชื่อ
หมอที่ปศุสัตว์บอกว่ามันเป็นพันธุ์บางแก้วลูกผสม
และมันก็ตอบแทนเราด้วยการทำหน้าที่เป็นบอร์ดี้การ์ดของภรรยาผม เป็นเพื่อนยามดึก ยามที่ภรรยาผมกลัวผี
ทำให้บ้านไม่เหงา มีเรื่องให้เราได้คุยได้เมาท์ถึงเจ้าสงกรานต์อยู่เสมอ
ทำไมต้องเป็นพิทบูล
ถึงแม้ว่าเจ้าสงกรานต์จะเป็นพันธุ์บางแก้วผสมซึ่งมีสายเลือดนักสู้อยู่บ้าง แต่ข้อเสียของมันคือตัวเล็กไปหน่อยและไม่สามารถปกป้องเราจากการโดนหมาข้างถนนที่ชอบไล่กัดเราอยู่เสมอ บ่อยครั้งที่สงกรานต์โดนหมาข้างถนนไล่กันอย่างหัวซุกหัวซุน ผมกลับกลายเป็นฝ่ายที่ต้องปกป้องมันมากกว่าที่มันจะปกป้องผม วันหนึ่งผมจึงเริ่มศึกษาและมีความคิดว่าอยากจะได้หมาที่แข็งแกร่งมาเลี้ยงไว้ เพื่อช่วยสงกรานต์เฝ้าบ้านซึ่งมีพื้นที่กว่า 5 ไร่ ผมจึงซื้อร็อตไวเลอร์ผสมโดเบอร์แมนมาตัวหนึ่ง เป็นตัวผู้ มันชื่อ “คริสมาสต์” และซื้อพิทบูลตัวเมียจมูกแดงตัวหนึ่งมาเลี้ยง ชื่อ “พิทตี้”
วันหนึ่งในระหว่างที่ผมกำลังพา สงกรานต์ คริสมาสต์(อายุ 6 เดือน) และพิทตี้ (อายุ 3 เดือน) ไปวิ่ง ปรากฏว่ามีหมาข้างถนนหลายตัววิ่งมาเห่าผมพร้อมทั้งเข้ามากัดเจ้าสงกรานต์ เจ้าคริสต์มาสต์ก็ทำให้ผมตะลึงด้วยการวิ่งหนีกลับบ้านทันที ส่วนเจ้าพิทตี้ซึ่งตัวเล็กที่สุดก็ทำให้ผมยืนอ้าปากค้างด้วยการวิ่งเข้าไปตะลุมบอนในกลุ่มหมาใหญ่โดยไม่ลังเลหรือเกรงกลัวใดๆ หลังจากนั้นผมจึงเริ่มศึกษาอย่างจริงจัง จนค้นพบว่า พิทบูล คือหมาเลือดนักสู้ ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก
แต่ผมต้องทำความเข้าใจกับทุกๆท่านก่อนนะครับว่า ผมไม่ได้เลี้ยงหมาที่กัดเก่งๆเพื่อไปทำร้ายใครหรือไปรังแกหมาตัวไหน
แต่คนอย่างผมรับไม่ได้กับการโดนรังแก พิทบูลที่ผมเลี้ยงเป็นเพียงบอดี้การ์ดที่คอยปกป้องผม จากการไล่กัดของหมาอื่นเวลาผมไปวิ่ง
ออกกำลังกาย มีหน้าที่เฝ้าบ้านยามผมไม่อยู่ เป็นเพื่อนเล่นยามผมเหงาหรือเครียดจากการทำงาน คอยระวังภัยโดยใช้ประสาทสำหรับที่ดีกว่ามนุษย์เป็นร้อยเท่า ทำให้ผมนอนหลับในบ้านอย่างสบายเพราะอุ่นใจที่มีบอร์ดี้การ์ดชั้นดีคอยปกป้องยามค่ำคืนดึกดื่น
